Tadeusz Kulisiewicz (1899-1988) był twórcą drzeworytów i rysunków uznawanych za jedne z najistotniejszych polskich prac graficznych XX wieku. Studia artystyczne odbył w Państwowej Szkole Sztuk Dekoracyjnych w Poznaniu i warszawskiej SSP w pracowni Władysława Skoczylasa. W przedwojennej twórczości łączył idee przyświecające członkom Stowarzyszenia „Ryt” z wpływami Die Brucke, które czerpał od poznańskich ekspresjonistów z Buntu. Wywodząc się z pracowni Władysława Skoczylasa, Kulisiewicz przejął do swego nauczyciela zamiłowanie do tradycji drzeworytniczej i tematyki góralskiej.

Od 1926 roku wielokrotnie odwiedział podhalańską wieś Szlembark, gdzie latami tworzył swój najobszerniejszy cykl graficzny. Drzeworyty włączone do cyklu pozbawione są idealizującej folklor stylizacji i pełne szczerości w doborze tematu. Wizja ludowości Kulisiewicza wyrażona jest poprzez pełną ekspresji formę, ostre kontrasty czerni i bieli oraz mistycyzm postaci.

W 1946 roku Tadeusz Kulisiewicz został profesorem ASP w Warszawie. W powojennej twórczości poświęcił się rysunkowi. Lata 50. i 60. XX wieku były dla Kulisiewicza czasem wielu artystycznych podróży. Artysta odwiedził Niemcy, Belgię, Brazylię, Chiny, Francję, Holandię, Indie, Meksyk, Włochy i ZSRR, skąd przywoził kolejne cykle barwnych rysunków i monotypii ukazujących egzotyczne pejzaże, napotkanych ludzi i ich zwyczaje.